W zależności od rodzaju napędu, szlifierki można podzielić na dwie grupy. Rozróżnia się szlifierki o napędzie elektrycznym i pneumatycznym. W urządzeniach o napędzie elektrycznym źródło napędu – silnik elektryczny – jest wbudowane fabrycznie. Dlatego urządzenia takie są bardzo poręczne i łatwe do zainstalowania, zwłaszcza na budowach. Ponieważ mogą mieć różną wielkość oraz pracować z różną prędkością obrotową, są chętnie stosowane przez malarzy i lakierników. Jednak przy szlifowaniu na mokro, z uwagi na wiążące się z tym zagrożenie wypadkiem, można stosować tylko urządzenia z transformatorem bezpieczeństwa, wyposażonym w wyłącznik odcinający, bądź z silnikiem niskonapięciowym (napięcie prądu 42 V).

W urządzeniach o napędzie pneumatycznym ciśnienie powietrza, konieczne do szlifowania, otrzymuje się za pomocą sprężarki. Dlatego urządzenia te są szczególnie przydatne w warunkach stacjonarnych, np. w warsztatach lakierniczych, gdzie zresztą i tak jest zwykle do dyspozycji kompresor wysokiej mocy. Poprzez regulację dopływu powietrza można w sposób płynny zmieniać prędkość obrotową urządzeń. Urządzeń takich można również łatwo używać przy szlifowaniu na mokro. Są jednak głośniejsze niż z napędem elektrycznym.

Zapotrzebowanie powietrza, w szlifierce o napędzie pneumatycznym.
Szlifierki pneumatyczne potrzebują 250-400 l powietrza na minutę.

W zależności od charakteru ruchu tarczy szlifierskiej rozróżnia się szlifierki:
1)    obrotowe i kątowe,
2)    oscylacyjne,
3)    taśmowe.

Szlifierki obrotowe zbierają stosunkowo dużo materiału z małej powierzchni. Dlatego nadają się one szczególnie do miejscowego odrdzewiania oraz zdzierania powłok. Do zdzierania rdzy można używać nakładek w postaci szczotek stalowych. Szlifierki te mogą być także wyposażone w nakładki mieszadłowe.

Do szlifowania czołowego szczególnie przydatne są szlifierki oscylacyjne oraz taśmowe.

Jaka musi być prędkość obrotowa szlifierek oscylacyjnych, by mnożna było zedrzeć z drewnianej powierzchni starą powlokę z lakieru bezbarwnego?
Jeśli nie jest to powłoka kryjąca, przy jej zdzieraniu z powierzchni drewnianej szlifierką oscylacyjną jest wymagana częstość powyżej 10 000 obrotów na minutę.

Szlifierki taśmowe nadają się szczególnie do szlifowania powierzchni drewnianych, jeśli nie przewiduje się nakładania powłoki kryjącej. Przy szlifowaniu w kierunku zgodnym z układem włókien nie pozostają żadne ślady, natomiast kłopotliwe jest szlifowanie powierzchni w narożach. Szlifierki taśmowe i taśmy szlifierskie, w porównaniu z innymi typami szlifierek i papierem ściernym, są stosunkowo drogie.