W sprawie ochrony przeciwpożarowej budynków, innych obiektów budowlanych i terenów w wysokich i wysokościowych budynkach użyteczności publicznej oraz zamieszkania zbiorowego jest wymagane stosowanie systemu sygnalizacji pożarowej oraz dźwiękowego systemu ostrzegawczego. Pod pojęciem systemu sygnalizacji pożarowej jest rozumiana instalacja, obejmująca urządzenia sygnalizacyjno – alarmowe służące do samoczynnego wykrywania i przekazywania informacji o pożarze, a pod pojęciem dźwiękowego systemu ostrzegawczego – system do rozgłaszania sygnałów ostrzegawczych i komunikatów głosowych dla potrzeb bezpieczeństwa osób przebywających w budynku, nadawanych automatycznie po otrzymaniu sygnału z systemu sygnalizacji pożarowej, a także przez operatora.

W przypadku pożaru w budynkach wysokich i wysokościowych przewiduje się ewakuację ludzi tylko z niektórych stref pożarowych. Początkowo ewakuacja powinna odbywać się tylko ze strefy, w której został wykryty pożar, a później ewentualnie ze stref pożarowych znajdujących się o jedną kondygnację niżej i jedną kondygnację wyżej (decyzję o ewakuacji ludzi z innych stref pożarowych podejmowałby dowódca akcji ratowniczej). Wspomniane sygnały ostrzegawcze powinny być odpowiednio nadawane w tych strefach, z których prowadzona jest ewakuacja, a ich głośność powinna być ustawiona na takim poziomie, aby nie były słyszalne w pozostałych strefach pożarowych. W tamtych strefach, w sytuacji, w której ich użytkownicy mogliby poczuć się poważnie zaniepokojeni, powinny być nadawane komunikaty z poleceniem pozostania na swoich miejscach i apelem o zachowanie spokoju. Niezastosowanie się do powyższych zaleceń groziłoby wybuchem paniki i utratą kontroli nad prowadzoną ewakuacją.