Podstawowym założeniem podziału budynku na strefy pożarowe i wynikających z niego wymagań, jest wyizolowanie części budynku objętej pożarem, w celu ograniczenia możliwości rozprzestrzeniania się pożaru.

W przypadku budynków wysokich i wysokościowych, strefę pożarową stanowi budynek albo jego część, oddzielona od innych części budynku elementami oddzielenia przeciwpożarowego, przy czym pod pojęciem strefy pożarowej należy rozumieć przestrzeń wydzieloną w taki sposób, aby w określonym czasie pożar nie przeniósł się na zewnątrz lub do wewnątrz tej przestrzeni. Strefą pożarową jest także kondygnacja budynku, jeżeli klatki schodowe i szyby dźwigowe są obudowane, zamykane drzwiami o klasie odporności ogniowej co najmniej El 30 i wyposażone w urządzenia zapobiegające zadymieniu lub służące do usuwania dymu. Należy zaznaczyć, że z powyższego nie wynika obowiązek wykonywania każdej kondygnacji budynku jako odrębnej strefy pożarowej.
Powierzchnia strefy pożarowej jest obliczana jako powierzchnia wewnętrzna, mierzona po wewnętrznym obrysie przegród zewnętrznych strefy, na poziomie podłogi, bez pomniejszenia o powierzchnię przekroju poziomego konstrukcji i przegród wewnętrznych lecz z powiększeniem o powierzchnię antresoli (jeżeli występuje). Dopuszczalna powierzchnia strefy pożarowej dla budynków wysokich i wysokościowych ZL I, ZL III i ZL V wynosi 2500 m2. W przypadku kondygnacji podziemnych dopuszczalna powierzchnia strefy pożarowej wynosi 50% powyższej powierzchni, tj. 1250 m2. Wyjątek stanowi sytuacja, kiedy wyjścia ewakuacyjne z kondygnacji podziemnych prowadzą bezpośrednio na zewnątrz budynku. Dopuszczalna powierzchnia strefy pożarowej kondygnacji podziemnej jest wtedy taka, jak kondygnacji nadziemnych.
Jeżeli w budynku znajdują się pomieszczenia produkcyjne, magazynowe lub techniczne, nie powiązane funkcjonalnie z częścią budynku zaliczoną do ZL, pomieszczenia te powinny stanowić odrębną strefę pożarową. Należy zaznaczyć, że kwestia powiązania funkcjonalnego odnosi się do pomieszczeń, a nie wyłącznie do znajdujących się w nich urządzeń, w związku z czym zwolnienie z obowiązku utworzenia odrębnych stref pożarowych nie dotyczy wentylatorni czy kotłowni. Kotłownie na paliwo stałe o łącznej mocy cieplnej powyżej 25 kW lub na olej opałowy o łącznej mocy cieplnej powyżej 30 kW, powinny mieć wydzielające je ściany wewnętrzne i stropy o klasie odporności ogniowej El 60, natomiast znajdujące się w nich drzwi lub inne zamknięcia – El 30. Jeżeli pomieszczenia te pełnią funkcję kotłowni na paliwo gazowe o łącznej mocy cieplnej powyżej 30 kW, składu paliwa stałego, żużlowni lub magazynu oleju opałowego, wydzielające je ściany wewnętrzne i stropy powinny mieć klasę odporności ogniowej El 120, natomiast znajdujące się w nich drzwi lub inne zamknięcia -El 60. Klasa odporności ogniowej ścian zewnętrznych w tych pomieszczeniach powinna być ustalana zgodnie z ogólnymi wymaganiami, odpowiednio do klasy odporności pożarowej budynku. Wyjątek stanowią przegrody zewnętrzne kotłowni na paliwo gazowe, zlokalizowanych ponad dachem budynku, dla których nie stawia się wymagań w zakresie klasy odporności ogniowej, pod warunkiem, że są one wykonane z materiałów niepalnych.