Powstanie pożaru w obiektach budowlanych, w szczególności w coraz częściej pojawiających się obecnie budynkach wysokich i wysokościowych, niesie za sobą ogromne niebezpieczeństwo dla ich użytkowników. Największe zagrożenie stwarza dym powstający w procesie spalania, który rozprzestrzenia się z olbrzymią prędkością w całym budynku. Podstawowym celem w sytuacji zagrożenia pożarem jest zapewnienie ewakuacji użytkowników budynku i umożliwienie przeprowadzenia akcji gaśniczej. By umożliwić realizację tych zadań należy przede wszystkim zapewnić odpowiednie warunki na drogach ewakuacyjnych, szczególnie pod względem widoczności i obecności substancji toksycznych. Akcja ewakuacyjna rozpoczyna się na kondygnacji, na której zostało wykryte źródło pożaru. Użytkownicy tej kondygnacji kierują się korytarzami ewakuacyjnymi, poprzez przedsionki przeciwpożarowe, na klatki schodowe, którymi opuszczają zagrożoną strefę. Zarówno poziome jak i pionowe drogi ewakuacyjne powinny więc być zabezpieczone przed zadymieniem. Ponadto nawet niewielka ilość dymu, która przedostałaby się z kondygnacji objętej przez pożar do kondygnacji sąsiednich, mogłaby wywołać panikę wśród ich użytkowników, prowadząc do zapoczątkowania jednoczesnej, niekontrolowanej ucieczki użytkowników kilku kondygnacji. W rezultacie chaos i tłok na drogach ewakuacyjnych uniemożliwiłyby przeprowadzenie ewakuacji i interwencję służb ratowniczych. Aby nie dopuścić do zaistnienia takiej sytuacji, konieczne jest zastosowanie odpowiednich systemów ochrony przeciwpożarowej budynku. Systemy te muszą uwzględniać wszystkie zagrożenia wynikające z właściwości fizyko-chemicznych dymu, między innymi posiadać odpowiednią odporność na wysoką temperaturę.