Montaż płyt falistych – O szczelności pokrycia na zakładach podłużnych i poprzecznych płyt decyduje równe podłoże. Powierzchnia górna deskowania lub lat powinna tworzyć płaszczyznę połaci dachu o kątach prostych w narożach krawędzi połaci (tj. okap i krawędź szczytowa lub kalenica i krawędź połaci). Równość podłoża oraz prostopadłość krawędzi można sprawdzić rozciągając sznur po przekątnej między przeciwległymi narożami połaci i mierząc dwukrotnie długości sznura wzdłuż dwóch przekątnych.

Po stwierdzeniu nierówności górnych powierzchni łat należy odpowiednio podklinować te łaty w celu utworzenia równej górnej ich powierzchni na całej połaci dachu. Montaż płyt należy rozpoczynać od strony zawietrznej od dołu dachu w kierunku przeciwnym do przeważającego kierunku wiatru od szczytu do szczytu i od rynny po kalenicę dachu. Zaleca się przestawne układanie płyt, rozpoczynając co drugi rząd płytą przyciętą wzdłuż na połowę (szerokość 5 fal).

Kolejność montażu płyt dachowych na połaci dachu: A – kierunek montażu, B – zakład równoległy do okapu, C – zakład prostopadły do okapu, D – okap, E – krawędź szczytowa, F – łaty dachowe.

Krycie rozpoczyna się od okapu. Przy okapach bez rynien i pasów nadrynnowych płyty powinny być wysunięte poza krawędź okapu minimum 3-5 cm, a max 7 cm. Przy okapie zabezpieczonym pasem nadrynnowym z blachy stalowej krawędź dolna płyt jest cofnięta od krawędzi okapu na 8 do 10 cm, natomiast blacha pasa nadrynnowego powinna mieć taką szerokość, żeby wchodziła pod pokrycie dachowe na minimalny zakład 15 cm.

Rynna wisząca i rozwiązanie okapu przy pokryciu dachu płytami falistymi: A – tolerancja położenia krawędzi rynny względem płaszczyzny połaci dachowej, B – cofnięcie krawędzi płyt falistych od krawędzi okapu; 1 – krawędź pasa nadrynnowego, 2 – deska okapowa,
3  – blacha usztywniająca pas nadrynnowy, 4 – blacha pasa nadrynnowego, 5 – łata pod płyty faliste, 6 – płyta falista, 7 – wkładka uszczelniająca między płytą falistą a blachą okapową,
8    – krokiew dachowa, 9 – odeskowanie okapu, 10 – płaszczyzna połaci dachowej.

Do łączenia płyt bitumicznych z podłożem należy stosować specjalne gwoździe ze stożkowym łbem z tworzywa sztucznego lub z płaskim łbem wraz z podkładką uszczelniającą z PCV. Gwoździe należy wbijać prostopadle do łat poprzez wierzchołek fali w ten sposób, aby nie zdeformować płyty.

Gdy płyta jest prawidłowo ułożona na łatach lub deskowaniu, można przystąpić do jej mocowania. Przed wbijaniem gwoździ należy upewnić się, czy zakłady płyt równoległe do okapu oraz prostopadłe do niego mają wymaganą szerokość. Aby utrzymać prostą linię gwoździ na powierzchni płyty, można posłużyć się sznurkiem. Płyty przybija się do podłoża na szwach (zakładach) równoległych do okapu poprzez każdą falę, natomiast na łatach pośrednich na przemian poprzez co drugą falę.

Wymagane jest użycie minimum 20 szt. gwoździ na jedną płytę. Właściwa kolejność ich wbijania na zakładach między płytami, tj. najpierw poprzez pierwszą i przedostatnią falę, uchroni płytę przed jej deformacją w czasie mocowania do podłoża.

Sposób przybijania płyt falistych do podłoża (do łat): 1 – łaty przy krawędzi okapu łub pod stykiem równoległym do okapu, 2 i 3 – łaty pośrednie.

Przy krawędziach dachu, w okolicy kominów, okien połaciowych i innych przebić dachowych, zaleca się zagęścić ilość gwoździ na łatach pośrednich (na każdej fali). W praktyce cięcie płyt piłami ręcznymi jest niepraktyczne, dlatego też przy większej ilości potrzebnego cięcia zaleca się stosowanie pił mechanicznych. Należy w tych przypadkach zachować należytą ostrożność z uwagi na dużą przyczepność ciętych płyt (nasączonych bitumem) do rozgrzanych tarczy tnących pił.