Beton iniekcyjny jest znany w kraju pod nazwami: „colcret”, „polcret” lub „prepact — concret”. Metoda jego wykonania polega na wypełnieniu formy grubym kruszywem stanowiącym szkielet betonu, to znaczy o średnicach 40 do 80 mm, a następnie zainiektowaniu pustek w tym kruszywie zaprawą cementową.

Betonowania iniekcyjnego nie wolno stosować w zawiesinie iłowej. Zaletami metody iniekcyjnej są:
—    małe ryzyko segragacji mieszanki betonowej i małe straty spoiwa wskutek wypłukania, gdyż prędkość przepływu wody w kruszywie jest nieznaczna,
—    uzyskiwanie betonu praktycznie jednorodnego,
—    duża dokładność wykonania wierzchu podwodnej konstrukcji na projektowym poziomie i tylko niewielkie nierówności górnej powierzchni betonu.
Interesującym przykładem zastosowania betonowania iniekcyjnego jest budowa fundamentów mostu w Jokohamie, której opis można znaleźć w książce A. Jarominiaka i innych (1981).
Metoda betonowania iniekcyjnego bywa też stosowana w budowie konstrukcji lądowych, gdy beton ma otoczyć nie usztywnione zbrojenie, przewody lub inną armaturę a z obawy przed ich uszkodzeniem nie można zastosować wlewania i zagęszczania mieszanki betonowej.