Podwodne konstrukcje betonowe są współcześnie budowane na dnie oceanów na głębokościach do 1000 m. Do około 300 m są betonowane „in situ”. Na większych głębokościach — są składane z prefabrykatów wykonanych na lądzie i łączonych pod wodą stykami tam betonowanymi lub nie wymagającymi betonowania. Świadczy to o poziomie opanowania techniki betonowania podwodnego, która umożliwia wykonanie konstrukcji zdolnych do przenoszenia ciśnienia otaczającego je ośrodka, wynoszącego kilka MPa. A zatem uzasadniona jest opinia, że betonowanie pod wodą można opanować w takim samym stopniu, jak na lądzie. Można więc wymagać, aby beton ułożony pod wodą lub zawiesiną iłową (bentonitową) w warunkach budownictwa lądowego, czyli na głębokościach w zasadzie nie przekraczających 30 m, miał dobrą jakość, nie różniącą się od jakości betonu ułożonego poza wodą.

Metody betonowania podwodnego stosowane współcześnie: metody kontraktor (zwanej także betonowaniem grawitacyjnym przez rurę wlewową), betonowania z użyciem pompy oraz metody iniekcyjnej, które są zalecane w odpowiedzialnych robotach fundamentowych budownictwa inżynieryjnego.

Tylko niektóre metody betonowania podwodnego mogą być stosowane do wykonania konstrukcji w wykopach rozpartych zawiesiną iłową. Najbardziej nadaje się do tego metoda kontraktor. Mogą też być używane: metoda zaworu hydraulicznego i betonowania z zastosowaniem pompy. Nie wolno natomiast stosować betonowania iniekcyjnego i pojemnikiem.